تهران حدود 10 میلیون نفر را در خود جای داده است که هر کدام از این افراد از اولین ساعات روز تا پایان شب طبق برنامه ریزی هایی که دارند مشغول به انجام آنها هستند اما در گوشه ای از این شهر،مردانی هم هستند که سال هاست روزها و شب های متفاوتی دارند. مردانی که روی صندلی چرخدار نشسته اند،همان هایی که مقابل دشمن ایستاده بودندبا آنکه سال هاست از جنگ می گذرد اما امروز آنها با سکوت خود روی تخت های آسایشگاه خوابیده اند و همچنان پس از گذشت سالیان دراز از رشادت هایشان، منتظر حداقل امکانات در برخی آسایشگاه ها هستند. به گفته برخی از جانبازان مسئولان حتی حداقل امکانات را هم برای آنان فراهم نمی کنند.
وقتی از خروجی متروی تجریش بیرون آمدم،سوار تاکسی نیاوران شدم و از راننده آدرس آسایشگاهی که در شمال تهران است را پرسیدم،راننده گویی بلند بلند با خود در زمینه معمایی که برایش طرح کردهام فکر میکند، گفت:«آسایشگااااا هه !!!.....» فکرش را بکنید، سال ها راننده خط تجریش-نیاوران است اما از وجود چنین آسایشگاهی اطلاعی ندارد!!بالاخره به جلوی در آسایشگاه رسیدم.وقتی از در ورودی آسایشگاه جانبازان واقع در نیاوران وارد شدم،این آسایشگاه توسط آسمانخراشهای شیکی محصور شده بود. وارد ساختمان آسایشگاه که شدم احساس کردم وارد مخروبهای بازمانده از رژیم شاه شده ام.
پرستارهایی که تخصص ندارند
- ۰ نظر
- ۱۱ بهمن ۹۴ ، ۲۰:۳۹