اصول و پیش فرض های نظریه نهادگرایی نئولیبرال

هسته مرکزی نظریه نهادگرایی نئولیبرال را پنج اصل یا پیش فرض تشکیل می دهد. این پیش فرضها عبارتند از :

الف. نظام بین الملل مهمترین عامل تعیین کننده رفتار دولت هاست.

ب. نظام بین الملل یک نظام آنارشیک است.

ج. دولتها مهمترین بازیگران عرصه نظام بین الملل هستند.

د. دولتها بازیگرانی عاقل و بسیط هستند.

ه. نهادهای نظام بین المللی دارای هویتی مستقل می باشند. (۱)

یک. نظام بین الملل مهمترین عامل تعیین رفتار دولتها

نهادگرایان نئولیبرال معتقدند که نظام بین المللی باعث تعیین رفتار دولتها می شود و کلیه رفتار دولتها و سیاست خارجی آنها را تحت تاثیر قرار می دهد. هر کس بخواهد شرایط موجود را به درستی بشناسد و آن را تحلیل کند ناگزیر است که ساختار نظام بین الملل را بشناشد.(۲) این نظریه به طور دقیق عنوان می دارد که نظام بین الملل دو بعد و جنبه دارد؛ ساختار و فرآیند. ساختار به معنای توزیع قدرت بین دولتهاست و فرآیند به صورت «الگوهای تعامل: راه و روشی که واحدها با یک دیگر ارتباط برقرار می کنند» تعریف می شود.(۳)

دست اورد انقلاب از نظر انقلابیون

1. تجدید بنای تفکر انقلابی بر مبنای دین 
2. مطرح شدن اسلام بعنوان یک ایدئولوژی انقلابی. 
3. تلفیق موفقیت آمیز رهبری سیاسی و مذهبی. 
4. احیاء اخوت اسلامی در میان مسلمانان جهان. 
5. احیاء روحیه گرایش به معنویات و ارزشهای دینی در میان مسلمانان جهان. 
6. احیاء روحیه خودباوری و سلطه ستیزی در میان ملتها. 
7. منفعل شدن دولتها و قدرتها در برابر اراده ملتها. 
از این رو «22 بهمن» تنها نباید به عنوان روز پایانی یک رژیم سیاسی و آغازی بر حیات رژیم دیگر تلقی گردد. بلکه باید از آن به عنوان سرفصلی برجسته در تاریخ سیاسی ایران و نقطه‌ای عطف در روند مبارزات ملت ایران یاد کرد

مقاله و دست نوشته های  یک انقلابی در ادامه

جنگ های پلوپونز (431-404ق.م)

نویسنده: دوپویی ترور نویت

ترجمه: پیروز ایزدی

جنگ پلوپونز در یونان باستان اتفاق افتاد و آتن و امپراتوری آن را با رقیب دیرینه اش، یعنی اسپارت و متحدین آن از جمله تبس (1)، کورینث و مگارا (2) درگیر کرد. نتیجه نهایی آن، پایان دورانی بود که آتن یک قدرت بزرگ محسوب می شد. بین سال های 404 تا 431 پیش از میلاد، از سیسیل تا سواحل آسیای صغیر و از هلسپونت (3) و تراس تا رودس یک رشته عملیات بزرگ مقیاس با زدو خوردهای سنگین رخ داد. این نخستین جنگی بود که توسط یک مورخ سطح بالا، به صورت عینی مشاهده شد. این جنگ در طول تاریخ، به عنوان نمونه یک جنگ بین یک دموکراسی بازرگانی و یک آریستوکراسی کشاورزی و جنگی بین یک ابرقدرت دریایی و یک ماشین نظامی قاره ای معروف شده است. تاریخ توسیدید، خود تاریخی کلاسیک به شمار می رود که برای نسل ها، بخشی از مبانی آموزش صحیح را تشکیل می داده است.
شهرهای کنفدراسیون بوئیوتی (4)، به رهبری تبی ها (5)، از ابتدا متحد اسپارت بودند. در مرحله آخر جنگ، سیراکیوز و سایر شهرهای سیسیل کمک های فعالی ارائه دادند. ایران در ابتدا خود را کنار کشید و برای سلطه مجدد بر شهرهای یونانی سواحل آسیایی آتن آنها را آزاد کرده بود، منتظر کسب فرصت شد. سرانجام ایران پشتیبانی مالی و لجستیکی بسیار مهم و حساس به اسپارت ارائه می داد که باری تهاجم دریایی بسیار مورد نیاز بود. آتن در میان بسیاری از اعضای امپراتوری خود نامحبوب بود، اما به خاطر تفوّق دریایی اش کنترل بیشتری را در دست داشت.
این جنگ را می توان به سه دوره عمده یا پنج مرحله تقسیم کرد:
1- جنگ آرشیدامی (6): مرحله «1» 427-431؛ مرحله «2»، 426-421؛
2- جنگ سیسیل: 421-413؛
3- جنگ ایوانی یا دکلی (7): مرحله «1» 412-408؛ مرحله «2» 407-404؛
دلیل زیربنایی جنگ، ترس اسپارت از قدرت فزاینده آتن تحت رهبری پریکلس بود (این قضاوت نهایی خود ترسیدید است). مسأله ای که باعث شروع جنگ شد این بود که کورینث یعنی متحد عمده دریایی اسپارت، از این نگران بود که آتن پیوندهای بازرگانی آن را با غرب و به ویژه با سیسیل قطع سازد. کورینثی ها تحت حمایت مگارا که بر اثر تحریم اقتصادی پریکلس تقریباً ورشکست شده بود و همچنین اجینا (8) که یکی از اعضای ناراضی امپراتوری آتن محسوب می شد، قرار داشتند. اما در صورتی که اسپارت اشتیاقی به جنگ از خود نشان نمی داد، آنگاه صلح می توانست دوام پیدا کند.

جنگ آرشیدامی